Terramor

In sem bluru de monque aviar,
Sent dormir ont den ansar.
Mi der purlong semma de ma,
On vert ublõr.

Sent vermut qui sent vlan duag,
Fin ordem ši plau den dag.
Il fo der bian onsmey vamut,
Il dansque anfùr dem lut.

Et qued de terramor in lag sem dau eau som fim,
Le vlõr du nord es man kak fiõrd,
Muten teg seu mim.

Fermont tes ziu, en trem pas mez nu,
On som limdon čem, affer to fem,
Miš na dummar quel faniete on svar,
On glidu šati, on vert mi sem ondir.

Quiter on smel mi nes gavar,
Mid onterque on sem eau savar.
Allor, allor, mines manjor,
Vim te al gem delor.

Et qued de terramor in lag sem dau eau som fim,
Le vlõr du nord es man kak fiõrd,
Muten teg seu mim.

Fermont tes ziu, en trem pas mez nu,
On som limdon čem, affer to fem,
Miš na dummar quel faniete on svar,
On glidu šati, on vert mi sem ondir.

Fermont tes ziu, en trem pas mez nu,
On som limdon čem, affer to fem,
Miš na dummar quel faniete on svar,
On glidu šati, on vert mi sem ondir.

Ja, jag crõ encor, qui te m’emblun an jag.
Ja, jag crõ encor, il dem du terramar!